Zomers verlangen

Op zondagochtend fiets ik naar de bakker om drie verse broden te halen voor een halve week. Onderweg luister ik naar de band Live, live in Paradiso. Duizenden kelen zingen dicht op elkaar gepakt in de poptempel: “I alone love you!” Kippenvel in de koude ochtend. Want hoe erg mis ik het samen beleven. Samen in beweging zijn. Onverwachte ontmoetingen hebben. Ik mis het zoals vele anderen tijdens deze lockdown.

Deze maand zijn de eerste Europeanen gevaccineerd. En wij Nederlanders beginnen 8 januari 2021. Duitsland heeft vooruitziend al 2 miljard euro aan de festivalbranche beloofd om nu al festivals en concerten te organiseren. Gaan ze door corona tóch niet door, dan betaalt de minister. Je voelt het nu al bruisen van de voorpret en het ondernemerschap in Duitsland.

Ook ik kijk er weer naar uit om mensen dicht bij elkaar te brengen. Tijdens de zeldzame momenten dat ik nu in grote zalen met maximaal 12 mensen op 1,5 meter bij elkaar kom, merk ik de enorme behoefte aan intermenselijk contact. Echt contact. Elkaar recht in de ogen aankijken. Een 3D beeld met geur. Heerlijk.

Dat verlangen kan deze zomer wel eens voor een bijzondere renaissance zorgen. Stel dat het lukt om genoeg mensen te vaccineren wat leidt tot groepsimmuniteit. En we met wat extra maatregelen elkaar kunnen ontmoeten op pleinen, grasvelden, in kroegen en in zalen. Zodat we weer vreemden leren kennen. Complete strangers. En ons verwonderen over de schoonheid van de menselijke verscheidenheid.